film } Małga Kubiak

Recenzja – “PPPasolini”, film Małgi Kubiak, 2015

Andrzej Słodkowski  4.8.2015

Gdybyśmy mieli takich artystów w partii komunistycznej jak Pasolini ja bym się zapisał, ale nie mieliśmy. Żeby świat wzbogacić. Teraz świat jest jednokierunkowy, aby go skończenie ułożyć według jednej matrycy, Nato, itd. Forma /FILMU/ jest groteskowa, ale zawartość jest wierna faktom i mitom.. Nawet dziś nie wiemy, jak zginęła Marylin Monroe, zabójstwo czy samobójstwo? Zabójstwo jest bardziej logiczne, jako pierwsze zabójstwo z serii J.F.K. Morderstwo Pasoliniego jest brutalne, mocne w tradycji kina brutalnego. /Rzym, Miasto Otwarte Roberta Rosselliniego./

…. Panu Bukowieckiemu by się podobało /film Kubiak/, on uwielbiał filmy Fassbindera, redaktor krytyk filmowy Leon Bukowiecki, Warholowi też by się podobało. W latach 70-tych zaczęło się pisać w Polsce o Pasolinim, nie do końca pewne czy dobrze czy źle.

ERWIN LEDER

/Dås Boot, Angst, The Three Musketeers, Schindler’s List, Underworld, Taxidermia, Klimt/

Erwin Leder jako Pier Paolo Pasolini w PPPasolini Bête Noire za Fall of Troyas!! jest dobry, wiarygodny i autentyczny w roli Pasoliniego, jest bardzo podobny, może nie punktowo, ale wyraźnie ma cechy w twarzy te same, co Pasolini, JEGO GŁOS! Postawiliście go wobec faktu dokonanego, brzmi świetnie, czy naprawdę jest przyśpieszony? W takim razie jakby brzmiał, brzmiał w swoim tempie? Rafalala, mnie frapuje, coś się ze mną dzieje, po tym jak ją zobaczyłem na ekranie, nie wiedziałem że Ona jest, aż tak ładna. DEMON, ciekawe że on, ten prywatny demon Pasoliniego, wygląda jak postacie z filmów Pasoliniego. Jest bardzo mocny, gdy goli się na początku filmu. Pasolini łączy antropologię kulturową, zarówno w Edypie, jak i w Medei charakterystyczną dla niego jest synteza kultur, stroje, elementy, oryginalność myśliciela, który tworzył pewną syntezę i Kubiak w TO TRAFIA. Z tradycji wielkiego kina włoskiego lat 60., jest Apolonia Sikorska, jest ładniejsza niż włoskie propozycje, ale jest, trafia w sedno. Jej cielesność jest niezastąpiona. Nie odczuwa się u Niej skrępowania typowego Polskim aktorkom, jej sex, jej cielesność jest majstersztykiem jej gry aktorskiej. Marchewka w odbycie Ninetto /Alexi Carpentieri/ jest jakby samą klamrą zamykającą całość. Chodzimy po śladach Mistrza, Szwedzki Filmowy Instytut, Szwedzka Akademia, Włoski Instytut, Metro, ulice Sztokholmu, Hotel Dyplomat, ten sam pokój 310, nie będziemy podkreślać kto za ten drogi hotel zapłacił. Wiem jednak, że Kubiak sama finansowała większą część filmu, a nawet wyjazd na zdjęcia do Maroka. Karabinierzy /Mats Lundell, Mattias Enberg/ przypominają policjantów z Mechanicznej Pomarańczy. Kubiak wspomina, że była próba uzyskania budżetu z Instytutu Filmowgo w Sztokholmie i w Warszawie, jakkolwiek bezowocna. Börje Lundberg zagrał tripla, solidną potrójną rolę /O. Welles, detektyw, mafioso, kurator sztuki, czyli strzelił jednak 4; pożyczył na kamerę, udostępniał samochód, choć Carpentieri udostępniał dwa samochody. Porównując reżyserów Andrzeja Żuławskiego, Kena Russella oraz Waleriana Borowczyka, były w ówczesnej prasie niesłuszne zarzuty, że operują kiczem, tymczasem było to ich świadome wykorzystanie kiczu w celach artystycznych. Podobne procesy zachodziły w kinie, jeśli chodzi o użycie pornografii, erotyzm może fałszować sex, tymczasem sex jest nagi, jest egzystencjalną częścią prawdziwej miłości. Pasoliniego, z punktu widzenia jego orientacji seksualnej, szokował heteroseksualny sex na żywo w nocnych klubach sztokholmskich. Było to na porządku dziennym w 1975. Pasolini: „akt heteroseksualny jest aktem pogrzebowym.” Kino Kubiak bardzo się rozwinęło, cieleśnie, nago, erotycznie, seksualnie, intelektualnie. Dominika Biernat i Piotr Trojan, to antyczna rzeźnia. Oczywiście z nawiązaniem do ciemnego okresu Średniowiecza, ale ze światłem Antyku, Grecka kultura kojarzy się z łaźniami, odpryskuje kafelkami, oczyszczaniem, kolorowaniem, techniką filmu nowoczesnego. Bolejąca matka Pasoliniego /Susanna Foxy/ jest młodsza, ale odwracając konwencję kina hinduskiego, aby postarzać charakter, tutaj następuje jej piękne odmłodzenie. Jest to ciągle konwencją, bo my nadal ciągle wiemy, że jest ona matką Pasoliniego. Maciej Poręba w pełnym rynsztunku, działa zgodnie z rolą jaką gra, reprezentuje Czerwone Brygady. Warszawska Patelnia robi za Rzym… Bergmanowski pejzaż Szwecji układa się miękko z bas-barytonem Erwina Ledera, który świadomie używa swojego wielkiego głosu, Kubiak pozwala mu na to w sumie w jednej scenie. Wbija się weń śpiewka Avanti Popolo z tremolo Johannesa Flinka. Ten sam niemodyfikowany głos Ledera jest również na końcu filmu w scenie z duchem Orsona Wellesa. Miro Kaminsky ma rolę podwójną, kardynała i rzezimieszka, doskonale obsadzenie z dwuznacznością, sylwetka klasyczna wpadająca w oko, jakiej się łatwo nie zapomina. Samoświadomość kina już niewzorowanego na teatrze, czyli egzystencjalnie: on nie odgrywa, tylko JEST na ekranie. PASOLINI JEDZIE do Szwecji, a tu pojawia się coś z Bergmana… Kino pojawiania się. Jako ten kontrapunkt. Pozornie nie dotyczy on Pasoliniego, ale Bergman jest twarzą Szwecji, makijażem Szwecji. Symboliką, w pewnym sensie, jak Francja, która kojarzy się z wieżą Eiffla i BB. Brigitte Bardot! Pasolini spędził ostatnie dni życia właśnie tam, 4 dni w Szwecji, pół dnia w Paryżu, i 24 godziny w Rzymie.

Neutralny kraj Szwecja jest magicznym miejscem kręcenia intryg. Olof Palme, 3 dni przed wyjazdem na rozmowy do Moskwy, Pasolini na dzień przed wystąpieniem na Kongresie Politycznym, Julian Assange który pozwolił się poderwać dwóm laskom, mieli pijany sex przez sen, ewentualnie bez prezerwatywy…. na pewno w przeddzień czegoś politycznie niepoprawnego. Sztokholm, mistyczna intrygująca Wenecja Północy.

Andrzej Słodkowski